Nadpobudliwość psychoruchowa u dzieci to zespół objawów, które mogą utrudniać prawidłowe funkcjonowanie i rozwój dziecka. Dowiedz się więcej na ten temat!
Objawy nadpobudliwości psychoruchowej
Objawy nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci można podzielić na trzy główne grupy. Pierwsza z nich to nadmierna aktywność ruchowa, która objawia się ciągłym poruszaniem się, niezdolnością do usiedzenia w jednym miejscu czy częstym przerywaniem wykonywanych czynności. Dzieci z tym zaburzeniem mogą również mieć trudności z zachowaniem równowagi, co może prowadzić do częstych upadków i kontuzji. Drugą grupę objawów stanowią problemy z koncentracją uwagi. Dzieci z nadpobudliwością psychoruchową mają trudności z utrzymaniem uwagi na jednym zadaniu, często przerywają wykonywane czynności i łatwo się rozpraszają. Mogą też mieć problemy z pamięcią i organizacją pracy. Trzecią grupę objawów tworzą problemy z kontrolą impulsów. Często mają trudności z przestrzeganiem reguł i norm społecznych, co może prowadzić do konfliktów z rówieśnikami czy nauczycielami. W przypadku zauważenia jakichkolwiek nieprawidłowości, warto zgłosić malucha na testy psychologiczne dla dzieci, aby potwierdzić swoje przypuszczenia.
Diagnoza i leczenie nadpobudliwości psychoruchowej
. W procesie diagnozy często wykorzystywane są testy psychologiczne dla dzieci, które pomagają ocenić poziom funkcjonowania dziecka w różnych obszarach. Ważne jest również wykluczenie innych przyczyn objawów, takich jak zaburzenia snu, problemy zdrowotne czy stres. Leczenie nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci obejmuje zarówno terapię farmakologiczną, jak i podejście behawioralne. W przypadku leczenia farmakologicznego stosuje się leki wpływające na układ nerwowy, takie jak metylofenidat czy atomoksetyna. Leczenie behawioralne polega na uczeniu dziecka umiejętności radzenia sobie z objawami nadpobudliwości, takich jak techniki relaksacyjne, trening koncentracji uwagi czy nauka przestrzegania reguł. Warto również pamiętać o wsparciu emocjonalnym dla dziecka oraz rodziców, którzy mogą uczestniczyć w terapii rodzinnej lub grupach wsparcia.